Zijn honderden olieverfschilderijen en pastels van industrielandschappen maakte deze ‘schilder van licht en arbeid’ niet alleen om fraaie kunstwerken te scheppen. De afbeeldingen van fabrieken, mijnen, machines en de rol van de arbeider in het productieproces, vervaardigde hij tevens om zijn bewondering voor de werkkracht van de mens, geholpen door machines, te documenteren.

Dat sociaal engagement en die documentatiedrift hebben geleid tot een unieke weergave van productieprocessen in het begin van de twintigste eeuw. De industrieschilder was dus naast kunstenaar ook een ‘opvoeder’, die door zijn werk de mens bewust wilde maken van zijn scheppende kracht, zonder daarbij een ideologisch dogma aan te hangen. De op technisch en wetenschappelijk gebied autodidact Heijenbrock schreef daar ook filosofische beschouwingen over. Verder verzamelde hij bij het arbeidsproces gebruikte materialen, die hij onderbracht in het Museum van den Arbeid, de voorloper van het NINT het huidige wetenschapscentrum NEMO in Amsterdam. Een deel van zijn werken zijn permanent tentoongesteld in het Gemeentemuseum in Helmond en in het Zaans Museum.